بزرگی بی نهایت  جهان هستی

تاریکی گسترده فضا قدری ترسناک جلوه می‌کند. تعجبی هم ندارد که انسان مکان‌های روشن و پرنور را ترجیح می‌دهد. اما پاسخ بیشتر ناشناخته‌ها و معماهای کیهان در لابه لای همین تاریکی نهفته، مکان‌های خالی و پر رمز و رازی که میزبان تعداد  بسیار کمی کهکشان هستند. ادوین هابل در سال ۱۹۲۳ نشان داد که جهان بزرگتر از آن چیزی است که انسان تصور می‌کرد. بر اساس اکتشافات وی، آنچه که انسان از آن به عنوان حرکت گازها در لبه کهکشان راه شیری یاد می‌کرد، در واقع بدون اتکا به دیگری، کهکشان محسوب می‌شوند: کهکشان‌های بیرونی تنها که در فضایی مطلقاً تاریک مشاهده شده اند. کشف هابل خیال ما را اندکی آسوده ساخت. ما اکنون می‌دانیم تاریک‌ترین قسمت آسمان که با تلسکوپ هابل قابل مشاهده است، دارای موادی درخشان به مانند کهکشان راه شیری میباشد.

اما دیدگاه دیگری نیز در خصوص جهان مطرح شده است. از سال ۱۹۸۱ میلادی که اخترشناسان فضای خالی بسیار بزرگی به نام Bootes یا گاوران را کشف کردند، ما دریافته ایم که جهان دارای چاله‌های سرد، تاریک و تنهایی است که بسیار بزرگتر از چیزی هستند که تصور می‌کنید. ما باید به منظور رسیدن به درکی حقیقی از جهان، به کاوش در ژرفا ادامه دهیم.

فضای خالی گاوران، کره ای سخت با قطر تقریبی ۲۸۰ میلیون سال نوری است که در مجاورت صورت فلکی دب اکبر واقع شده است. زمانی که این فضای خالی بزرگ برای نخستین بار مشاهده شد، تنها یک کهکشان در داخل آن به چشم می‌خورد. اما بعدها چندین کهکشان دیگر هم مورد شناسایی قرار گرفت. ابر خوشه “ویرگو” ناحیه ای کوچک که کهکشان راه شیری هم شامل می‌شود، حاوی بیش از دو هزار کهکشان است...